Kłótnia oświeconej rodziny

[Patrycjusz]

How Enlightened Families Argue

[Kreuzgang]

Ten filmik udowadnia jak bardzo potrzebne jest by gra w kontakty międzyludzkie toczyła się właśnie tak jak się toczy, poprzez niedopowiedzenia. Wszyscy i tak potrafią obserwować, wyciągać wnioski z zachowań, gestów, niedopowiedzeń. A jeśli nie, z czasem się tego nauczą. Ten filmik wbrew pozorom nie pokazał ludzi bardziej świadomych czy uważnych, pokazał tylko osoby do bólu szczere i nieustannie demaskujące zachowania/komunikaty swoje oraz pozostałych, co paradoksalnie uczyniło komunikację sztuczną i na dłuższą metę niemal niemożliwą do zniesienia.

[seahorse]

Ten filmik udowadnia jak bardzo potrzebne jest by gra w kontakty międzyludzkie toczyła się właśnie tak jak się toczy, poprzez niedopowiedzenia.

Kwestię można uogólnić. W każdej grze, którą toczymy musimy w pewnym sensie zapominać (przynajmniej na pewnym poziomie, wypychać to niejako z pola widzenia), że jest ona grą. Inaczej nie będziemy w stanie w niej sensownie uczestniczyć. Aktor na scenie wie, że udaje i wypowiada napisane przez kogoś kwestie, które zna na pamięć, ale musi wczuć się w postać, żeby móc zagrać. Szachista wie, że tylko przestawia kawałki drewna po zakratkowanej powierzchni, ale musi myśleć jak emocjonalnie i intelektualnie zaangażowany strateg, żeby móc wygrać. Gdyby któryś z nich ciągle miał przed oczami myśl, że to tylko udawanie, z gry byłyby nici. Mamy zdolność do wirtualizacji, bo jej potrzebujemy. I często z niej korzystamy. (Metafora gry w życie jest chyba w tym miejscu oczywista).

[Patrycjusz]

Dodam, że takie zjawisko nie występuje tylko w rodzinie, ale również w bliskich relacjach nazywanych związkiem. Ciężko porównać to do gry w szachy, na scenie czy gdziekolwiek - przecież mając realny, prawdziwy kontakt z innym człowiekiem, nie chcemy grać, tylko przeżywać coś autentycznie. Ale tak się po prostu nie da, zawsze musi pojawić się jakiś fałsz, albo chociaż przemilczenie. Smutne.

[seahorse]

Jeśli życie jest grą, to autentyczne przeżywanie i tak może odbywać się tylko poprzez autentyczne granie (przegrywanie - heh). Mechanizm zapominania o tym, że jest to gra jest potrzebny tylko wtedy, kiedy faktycznie wie się, że jest to gra. Przy czym wie w sensie dogłębnym - znając jej cele, reguły, mechanizmy. Ale chyba mało kto dysponuje taką wiedzą o życiu jako tego rodzaju grze. Całkiem możliwe, że nawet nikt nie dysponuje - niektórzy jedynie mają ogólne lub mgliste przeczucia na ten temat. Zasadniczo wszyscy rodzimy się z tą wirtualizacją już w pewnym stopniu uruchomioną, a w toku rozwoju ją uzupełniamy, stając się pełnoprawnymi graczami w tym RPG (czy też może: w tych RPG - kwestia ujęcia) i nawet specjalnie nie musimy się trudzić nad zapominaniem o tym, że reguły naszego życia - psychicznego, rodzinnego, społecznego, miłosnego, zawodowego, towarzyskiego itp. - są tylko jakąś podświadomą czy nieświadomą konceptualną nadbudową nad regularnościami biologii, które są tylko ewolucyjną nadbudową nad prawami fizyki, które są tylko ontologiczną nadbudową nad nie wiadomo czym (gra w grze, która jest grą w grze, która jest grą w grze, która ...).