Marek S. Huberath

[Słoneczny Skowronek]

Zacząłem pracę w korporacji. Naturalną koleją rzeczy, w wolnych chwilach - których mało i będzie coraz mniej - wracam do Teatro Grotesco, a konkretniej do opowiadań, których nie muszę wam wymieniać, sami z pewnością wiecie, o jakie chodzi. Na swój dziwny sposób są pokrzepiające. Mógłbym nawet powiedzieć, że ogólne wrażenie, jakie z nich wyniosłem i które ugruntowało się we mnie, jest pewną podporą w tych nieczęstych, ale przerażających momentach podczas pracy, jest kładką na bagnach albo czymś w tym rodzaju. Te przerażające momenty w pracy, to coś, czego jeszcze nie zdefiniowałem. Jest to jakby rozpływanie się własnego ja albo budowanie nowego/kolejnego ja (a może rozdzieranie istniejących iluzji ja), zarazem jest to też świadomość ciężaru ludzkiej natury, w którą wpisana jest rywalizacja i praca. Chodzi mi o przymus. Człowiek musi pracować, a w pracy nie jest tym kim jest poza pracą, jest w pewien sposób redukowany do funkcjonalnego narzędzia, przynajmniej ja tak to odczuwam i to mnie przeraża. A więc zakładam ten temat, żeby stworzyć dla siebie obszar ucieczki;]
Pewnie wszyscy znacie Huberatha. Wg mnie jego najbardziej wpisującym się w tematykę forum tekstem jest "Kara większa". Czytałem to opowiadanie już dawno, więc nawet gdybym chciał, nie mógłbym go przyzwoicie streścić. Zresztą nie miałoby to sensu - mógłbym komuś zepsuć czytanie. Generalnie występuje w nim charakterystyczny dla tego pisarza motyw parafrazowania historii i elementów biblijnych. Fakt ten, w połączeniu z jeszcze innym - że historie dzieją się w światach podobnych do naszego w niepokojących szczegółach - powoduje, że teksty mają w sobie ładunek niesamowitości, zdaje się, że prawdziwa natura rzeczy jest ukryta. Wszystko jest jakby znajome, ale jednak nie do końca. W "Karze większej", jak wszędzie u Huberatha, człowiek jest istotą pozbawianą godności, bezradną, okaleczaną, w tym przypadku przez oprawców, ale np. już w "Miastach pod Skałą" siła wprowadzająca zmiany w ciałach ludzi (zrastanie się przyrodzenia po minięciu pewnej niewidzialnej granicy) pozostaje nieznana. Piszę o „Karze większej” bo to opowiadanie jest bardzo pesymistyczne w ostatecznej wymowie (pesymistyczny komentarz do ludzkiej natury) i wg. mnie zasługuje na wspomnienie.
Co myślicie o tym pisarzu? Czy całość albo część jego twórczości uważacie za coś więcej niż tylko literaturę rozrywkową, czy was jakoś rusza? Blisko, czy daleko od weird fiction?

[old weirdman]

Pamiętam tego autora-zasługuje na to-choć słabo znam jego twórczość. Pierwszy kontakt to prawie 30 lat temu (byłem wtedy młodym człowiekiem) jego szokujące opowiadanie po przeczytaniu którego nie mogłem się odnaleźć w otoczeniu;trudno to opowiadanie nazwać pesymistycznym;określił bym je jako skrajny pesymistyczny naturalizm (zresztą w konwencji post apo);to "Wróciłeeś Sneeog,wiedziaam"-tak,taki nosi tytuł. Zwyciężyło w konkursie FANTASTYKI w latach osiemdziesiątych. Tekst zresztą jest poniekąd hołdem dla Snerga-stąd ten Sneeog w tytule. Opowiadania jest "zabójcą nastroju"-to jeden z tych tekstów po których masz ochotę się zabić;a w najlepszym wypadku udać się na bezludną wyspę by nigdy już nie widzieć ludzi. Nic mi nie wiadomo o innych utworach tego autora-nie czytuję już post apo czy ogólnie s.f. Co do możliwych tropów z obecnością "weird" w s.f. to oczywiście jest to możliwe-w s.f. często występuje element "weird";sztandarowym przykładem jest spora część twórczości Dicka (jego KOSMICZNE MARIONETKI to "czyste" weird fiction),weird fiction pisał Lem,dla mnie nawet ODYSEJA KOSMICZNA -zarówno film jak i powieść-to weird science-fiction. P.s. Co do Twojej pracy w korporacji...nie zamierzam Cię w żaden sposób zniechęcać-szanuję Twoją szczerość na forum-obyś umiał się tam odnaleźć. Tego Ci życzę.

[Dead_Clown]

Huberatha czytałem jedynie (i to dawno) "Miasta pod skałą". Rzeczywiście, wiele elementów z tej powieści można byłoby podciągnąć pod weird. Natomiast pamiętam, że jest to książka bardzo nierówna, która naprzemiennie zachwyca i irytuje. Jest trochę przegadana i czasami autor nie wierzy w inteligencję swojego czytelnika, więc najpierw podaje jakiś motyw, a później kawa na ławę wywala jego zmierzone znaczenie. No, drażniło mnie to, choć przyznaję, że klimat jest.